Ik maak foto's die je kunt voelen

Niet geposeerd, maar hoe het écht is

Al is jouw neplach nog zo mooi, ik heb geen interesse. In mijn lens kijken hoeft ook al niet. Ik vraag jullie alleen om samen te zijn. Dicht bij elkaar, met alle aandacht.

Terwijl jullie spelen, knuffelen en lol hebben, leg ik de lieve en leuke, maar vooral échte momenten vast. 

En dat kan gewoon lekker in jullie eigen kleding, zonder opsmuk. Ok misschien niet je verwassen huispak, maar ook geen dramatische wapperende jurk als je die normaal nooit draagt. En je haar doe je tijdens de shoot even niet in een praktische knot, maar je gaat er ook geen drie uur voor in de krul zitten bij de kapper.

Jullie, zoals jullie zijn. Gewoon, (dus) op jullie mooist.

‘De mooiste foto’s, juist door niet te poseren. De dynamiek in ons gezin zo mooi vastgelegd. De kinderen ook helemaal zichzelf door de fijne manier van op hun gemak stellen door Anique.’  
Josine Moes

Ik ben Anique. Ik maak foto’s en ik vind het supertof om dat te doen.

Ik vind baby’s en kleine kinderen namelijk leuk. Maar echt leuk-leuk. Al sinds ik zelf nog een kind was, compleet met Anne Geddes poster aan de muur. Op mijn eigen foto’s geen gekke pakjes en props (ik beloof plechtig dat ik nóóit een baby als peultje zal verkleden), maar de liefde voor mooie beelden van kleine mensjes is altijd gebleven.

Kinderen zijn zo leuk, juist omdat ze zijn zoals ze zijn. Lief, eigenwijs of dwars. Ontluikende karaktertjes. Niet gehinderd door hoe het hoort.

Eerlijk. Direct. Echt.

En zo wil ik ze ook fotograferen. Voor nu, voor later. Want hoe ze nu écht zijn, is wat je je wilt blijven herinneren.

Dus vraag ik jouw kindje ook niet om nep te lachen voor de foto. Jouw kindje mag kijken zoals ie wil. Zoals ie zonder camera in de buurt ook zou kijken. Vrolijk en blij of strontchagrijnig. Een échte lach wil ik zeker niet missen. Maar is er even verdriet, dan leg ik ook graag die traan vast, die over een bolle wang biggelt.

'Wat een prachtige foto’s! Het mooist vind ik nog dat ik ons echt terug zie, zoals ik ons zie.'
Carla van Dulmen

Mijn Sibbelingen

Ik ben getrouwd met een bijzonder knappe leukerd, Ron. We ontmoetten elkaar ouderwets per toeval, in een kroeg. Hij vroeg mijn nummer (wow) en ik belde, maar dat was dan kennelijk ook weer niet de bedoeling. We begonnen te SMSen (dit verraadt mijn leeftijd) en na een eerste heuse date was het direct raak.

Hoewel ik eigenlijk een meisjesmoeder ben (daar lees je hier meer over) hebben we samen twee jongens: een lieve wijsneus van zes, Coen, en een vrolijke peuter van twee, Julius.

We wonen in Amersfoort, vlakbij de Soesterduinen en Den Treek. Niet alleen ideaal om met de kinderen te gaan avonturen (ja, dat is bij ons thuis een werkwoord), maar ook hele mooie plekken voor fotoshoots.

Na de geboorte van Coen ben ik meer en meer gaan fotograferen. Eerst vooral Coen (héél veel Coen), later ook steeds meer anderen. En zo ontstond Sibbe fotografie.

Ik ben dus zo’n moeder

Zo’n moeder die alles aan haar kleintjes lief en leuk vindt en alllles wil vastleggen om nooit meer te vergeten.  Ieder moment, ieder detail.

Die boevenlach met kuil in zijn wang, maar óók de melksnorren en moddervoeten. Oók de gekreukelde ochtendsmoeltjes met het haar nog recht overeind. Ook de krokodillentranen na een struikelongeluk.

Het zijn die alledaagse momenten die ‘nu’ zo bijzonder maken.